Αγαπητοί/ες φίλοι και φίλες του AVENA.GR όπως σας είχαμε προαναγγείλει και στο άρθρο μας που σχετιζόταν με τις ¨Πατόζες¨ ως μέσο του αλωνίσματος τις δεκαετίες από τα μέσα του 1930 έως το 1960 περίπου, έχουμε ετοιμάσει μια συνέντευξη – έκπληξη που θα αναπολήσει στις μνήμες των παλαιότερων όμορφες στιγμές και θα δώσει στους νεώτερους πληροφορίες για τον αναμφισβήτητα δύσκολο τρόπο ζωής των προηγούμενων δεκαετιών.
Είχαμε, λοιπόν, την χαρά να βρεθούμε στην Κορυφή Ημαθίας, στο σπίτι του κυρίου Χρήστου Νικόπουλου όπου με την βοήθεια και του υιού του κυρίου Χαράλαμπου Νικόπουλου, να μας αφηγηθεί ο κυρ Χρήστος ενδιαφέρουσες στιγμές από την προσωπική του ζωή.
Ο κυρ Χρήστος γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου 1922 στο Σκαλοχώρι Βόϊου Κοζάνης και σε λίγες μέρες κλείνει τα 95 του χρόνια όντας ίσως ο τελευταίος ζών χειριστής και μηχανικός Πατόζας στο Ρουμ λούκι!!! Έζησε τα παιδικά του χρόνια εκεί μέχρι το 1935 όπου και μετανάστευσε η οικογένεια του στα χωριά του Ρουμ λουκιού , πρώτα στον Πλάτανο (Τσινάφορο) και μετά στην Κορυφή. Υιός μαραγκού και χτίστη πατέρα στις αρχές βοηθούσε τον πατέρα του σε διάφορες κατασκευές ενώ δούλευε και στα χωράφια όπου το αλώνισμα γινόταν ακόμα με τα ζώα και ξύλινες κατασκευές μέχρι το 1937 περίπου, όπου ήρθαν στην περιοχή μας οι πρώτες πατόζες, οι οποίες ήταν μηχανήματα που με την βοήθεια των πρώτων γεωργικών ελκυστήρων (τρακτέρ) διαχώριζαν αυτόματα τον σπόρο του σιτηρού από το άχυρο (έχουμε αναφερθεί στον τρόπο στο προηγούμενο άρθρο μας). Δούλεψε στις πατόζες ως χειριστής πρώτα μέχρι τον Ιούνιο του 1946 όπου και τον κάλεσε η πατρίδα να πολεμήσει στον Εμφύλιο.
Μέτα από περίπου τρεισήμισι χρόνια οπού γύρισε όλη την ¨Ελλάδα με τα πόδια¨ όπως μας αφηγείται, γυρίζει σώος στην Κορυφή τα Χριστούγεννα του 1949 και νυμφεύεται την Αθηνά το γένος Καϊλιάνη, κόρη ντόπιων κατοίκων με την οποία είχε αρραβωνιαστεί λίγο πριν φύγει στον Εμφύλιο, τα Θεοφάνεια του 1950 στον ιερό ναό Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης. Μέσα στην δεκαετία του 1950 αποκτά τρία παιδιά, δυο κόρες και έναν γιό και συνεχίζει να ασχολείται με την γεωργία και με τις Πατόζες, αυτή τη φορά όμως όχι ως χειριστής αλλά ως μηχανικός πατόζας αφού έχει φροντίσει να πάρει πτυχίο μηχανικού ενώ εργάζεται και σε εταιρεία που ανέλαβε να κάνει την αποξήρανση της λίμνης των Γιαννιτσών με την διάνοιξη ειδικών καναλιών για την ροή του νερού προς τη θάλασσα που υπάρχουν και σήμερα στην ανατολική πλευρα του Ρούμ λουκίου προς τον ποταμό Λουδία.
Τα χρόνια περνούν και στις αρχές του 1960 φεύγει για το βελγικό Κογκό όπου έχει εγκατασταθεί ένα από τα αδέρφια του ( έξι τον αριθμό, τρία αγόρια και τρία κορίτσια ) ο Βασίλης, εργάζεται ως μηχανικός οχημάτων με επιτυχία όμως η εξέγερση των γηγενών κατοίκων κατά των λευκών ένα χρόνο μετά, τον αναγκάζει να γυρίσει πίσω στην πατρίδα και να δημιουργήσει ένα πρότυπο συνεργείο βαρέων οχημάτων στη Κορυφή μαζί με τον αδερφό του Νίκο. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 θα εγκατασταθεί στη Μύκονο για περίπου τρία χρόνια εργαζόμενος σε εταιρεία μεταλλευμάτων (εξόρυξη Βαρυτίνης από τα βουνά του νησιού) και μόλις ολοκληρωθεί το έργο αυτό, γυρίζει πίσω και δημιουργούν με τον Νίκο πιο σύγχρονο συνεργείο λίγο πριν είσοδο της Αλεξάνδρειας ερχόμενοι από το Νησέλι ( σημερινή CAVA ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ ). Τότε είναι που και οι πατόζες δίνουν δειλά δειλά την θέση τους στις πρώτες Κομπίνες και ο κυρ Χρήστος υπηρετεί το επάγγελμα του πατοζιέρη από άλλο μετερίζι, αυτό του μηχανικού βαρέων οχημάτων (τρακτέρ, φορτηγάκια, κομπίνες) αλλά και αυτοκινήτων πλέον μιας και αυτή τη εποχή που μιλάμε αρχίζουν να αυξάνονται και τα αυτοκίνητα στην περιοχή μας.
Φτάνουμε στο 1987 όπου ο κυρ Χρήστος, στα 65 του πια, συνταξιοδοτείται όμως αυτός δεν το βάζει κάτω γιατί ακόμα αισθάνεται γερός. Έτσι λοιπόν λόγω φιλικής σχέσης με τους αδερφούς Σεκερτζή, εγκαθίσταται δίπλα τους αφιλοκερδώς και ως επιβλέπων μηχανικός στο ολοκαίνουργιο τότε εκκοκκιστήριο των αδερφών Σεκερτζη, βάζει κι αυτός ένα λιθαράκι στην επιτυχία του εγχειρήματος αυτού. Στο διάστημα αυτό κι ενώ έχει συμπληρώσει πλέον την έβδομη δεκαετία της ζωής του και βαδίζει στην όγδοη, αποσύρεται πια από κάθε είδους εργασία και σήμερα στα 95 του πια, ζει μια ήρεμη ζωή στο σπίτι που έφτιαξε μαζί με τον πατέρα του το 1954…
Τέλος, να ευχαριστήσουμε τον γίο του, κύριο Χαράλαμπο Νικόπουλο για την άδεια προς δημοσίευση σπάνιου φωτογραφικού υλικού της εποχής εκείνης που έχει στην κατοχή του…
Απάντηση