Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει με αέναες «διαπραγματεύσεις» αντί για διακυβέρνηση και μονότονα αιτήματα για «εκλογές» αντί για συγκεκριμένη, καθημερινή αντιπολίτευση, τονίζει ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης σε άρθρο του στην «Καθημερινή».
«Ούτε να περιοριζόμαστε σε προ ημερησίας διάταξης συζητήσεις που αποτελούν άφρονη κατασπατάληση εθνικών πόρων πολιτεύματος. Είναι άκαρπες οι συνεχείς δηλώσεις εμείς κι εσείς, από κόμματα και θεσμικούς παράγοντες. Αυτός ο κύκλος της βουτιάς στο πιο παρακμιακό μέρος από το κοινό μας παρελθόν είναι φαύλος και δηλητηριώδης», συνεχίζει στο άρθρο του ο πρώην υπουργός.
Ο κ. Χρυσοχοΐδης αναφέρεται και στον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκει. «Δεν είναι πια η ώρα ούτε για συζητήσεις ούτε για προσωπικά εγχειρήματα. Τίποτε δεν σβήνεται, δεν ξεχνιέται, δεν ακυρώνεται. Και τίποτε όμως δεν δικαιούται να δεσμεύει την κίνηση για να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο μιας καταστροφής. Θα προχωρήσουν, όσοι δεν διστάζουν, όσο λίγα κι αν είναι τα στοιχεία που εμπνέουν σε σχέση με τα ιδανικά. Τα θέματα ηγεσίας να λυθούν από τις κάλπες το συντομότερο και η εθνική ανασυγκρότηση να γίνει αποκλειστική επιδίωξη με συγκεκριμένες πολιτικές,αποκλείοντας κάθε λογής άνισες στάσεις και συμπεριφορές. Οτιδήποτε άλλο βλάπτει, καθυστερεί και πρέπει να αντιμετωπισθεί ως εμπόδιο», τονίζει.
Αναλυτικά το άρθρο του κ. Χρυσοχοΐδη στην «Καθημερινή»:
Εθνική αφύπνιση ή εθνική τραγωδία.
Στην παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 η Ελλάδα εισήλθε αμέσως, αν και επίσημα το 2010. Είναι η μόνη χώρα που ακόμη δεν έχει καταφέρει να την ξεπεράσει, και όπως δείχνουν όλες οι σχετικές μετρήσεις, οι πολίτες δεν βλέπουν καν σε βάθος χρόνου μιαν «άσπρη μέρα».
Παρά τις συθέμελες δονήσεις που προκάλεσε η κρίση, στα σχεδόν δέκα χρόνια που διαρκεί, στο κομματικό σύστημα δεν έγινε, τίποτε ιδιαίτερα ελπιδοφόρο. Από τους νέους σχηματισμούς δεν θεωρώ φορείς ελπίδας τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ και την Χ.Α. ενώ το ΠΟΤΑΜΙ βρίσκεται σε προφανή κατιούσα πορεία.
Δεν αναζητώ ούτε αιτίες ούτε ερμηνείες αυτή τη στιγμή, όχι γιατί δεν έχω γνώμη, αλλά γιατί δεν είναι αυτό το κύριο και επιτακτικό.
Το βαρύ αλλά σημαντικό είναι η συνολική διαπίστωση ότι η κρίση δεν έφερε τίποτε θετικά ριζικό και ριζοσπαστικό, ότι δηλαδή η εκπροσώπηση και κατά συνέπεια η διακυβέρνηση βυθίζεται σε επαναλαμβανόμενους κύκλους φθοράς και ανυποληψίας.
Σήμερα έχουμε παγκοσμίως τα σημάδια μιας νέας κρίσης. Όχι οικονομικής αλλά γεωπολιτικής. Το Brexit και η εκλογή Τραμπ, κυρίως η τελευταία, οδηγούν αναπόφευκτα σε αλλαγές, απρόβλεπτες και μεγάλες, των παγκόσμιων ισορροπιών. Δεν πρόκειται πλέον για την ανακοπή ή μη της παγκοσμιοποίησης. Ο «εθνικός ηγεμονισμός» που επαγγέλλεται ο Τραμπ και η αχαρτογράφητη έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ, ανατρέπουν τις ισορροπίες στις σχέσεις ΕΕ-ΗΠΑ-Κίνας-Ρωσίας, άρα τις συμμαχίες και την σταθερότητα που μετά το 1989 υπήρχε στον τομέα αυτό.
Φαίνεται σαν εκδίκηση της Ιστορίας,όταν οι εκπρόσωποι ενός κρατικού κομμουνιστικού καθεστώτος-Κίνα- εμφανίζονται ως δελφίνοι για την ηγεμονία της διεθνούς συνεργασίας ενώ η κινητήρια δύναμη του σύγχρονου καπιταλισμού-ΗΠΑ- χτίζει τείχη απομόνωσης και ανελευθερίας.
Λέξεις όπως νεοφιλελεύθερος, καπιταλιστής ή κομμουνιστής μοιάζουν, από αυτή τη σκοπιά, κούφιες και αδειανές. Και παρασύρουν όλα τα κλισέ που κατακλύζουν τον πολιτικό εγχώριο λόγο.
Η Ελλάδα πριν καταφέρει να βγει από την οικονομική κρίση θα υποστεί αναπόφευκτα τις πρόσθετες συνέπειες των τεκτονικών μετακινήσεων της γεωπολιτικής.
Το γνωρίζουμε ήδη, με το κύμα προσφύγων, τους πολέμους στην Μ. Ανατολή, την συνακόλουθη τρομοκρατία, αλλά και την πρόσφατη ντε φάκτο όξυνση σχέσεων με την Τουρκία.
Η κοινωνία μας συνολικά, δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να μπορέσει να παράξει κάτι θετικά νέο. Δηλαδή να αλλάξει ματιά και μέθοδο στην διαχείρισή της, παρά τα 10 χρόνια κρίσης που άλλαξαν τις ζωές και τα όνειρα των ανθρώπων. Πώς λοιπόν θα μπορέσει να αντέξει αυτό το πρόσθετο και δυσβάσταχτο φορτίο της νέας κρίσης;
Αυτό είναι το ερώτημα, που πρέπει να μας απασχολεί. Σαν άτομα, σαν κόμματα, σαν συμμετέχοντες στις τύχες της χώρας. Όχι να συνεχίζουμε στο ποιος τα έκανε χειρότερα, ούτε ο ένας να ποντάρει στη φθορά και τα λάθη του άλλου.
Αν δεν αφυπνισθούμε θα μας αφυπνίσει η πραγματικότητα. Ακριβώς όπως το κάνει η απώλεια στην οικογένεια και την ιδιωτική ζωή του καθενός, που όταν επισυμβεί, το μέγεθος της βάζει σιωπή, παραμερίζει τις έριδες και τριβές της κάθε μέρας, επιβάλλοντας νέες προτεραιότητες στη σκέψη, ακυρώνοντας το τετριμμένο, καθιστώντας ανεπίκαιρο το σύνηθες.
Δεν μπορούμε να συνεχίζουμε με αέναες «διαπραγματεύσεις» αντί για διακυβέρνηση, μονότονα αιτήματα για «εκλογές» αντί για συγκεκριμένη, καθημερινή αντιπολίτευση, ούτε να περιοριζόμαστε σε προ ημερησίας διάταξης συζητήσεις που αποτελούν άφρονη κατασπατάληση εθνικών πόρων πολιτεύματος. Είναι άκαρπες οι συνεχείς δηλώσεις εμείς κι εσείς, από κόμματα και θεσμικούς παράγοντες. Αυτός ο κύκλος της βουτιάς στο πιο παρακμιακό μέρος από το κοινό μας παρελθόν είναι φαύλος και δηλητηριώδης.
Όποτε τυφλά μας παρέσυραν αυτά στην ιστορική μας διαδρομή, ακολούθησε εθνική τραγωδία.
Το πρόβλημα έχει πάψει να είναι μόνο οικονομικό. Ο διχασμός των μνημονίων είναι επικίνδυνα ανεπίκαιρος και το σκιάχτρο που κουνιέται, του κάθε Σόιμπλε, τραγικά εκτός θέματος για το τι χρειάζεται.
Οι ιδεολογικές ταυτότητες, οι αξίες δεν καταργούνται, η μνήμη δεν σβήνεται, αλλά η αναγκαιότητα, που διαρκώς μεταβάλλεται, ορίζει τα προτάγματα.
Τρεις θέσεις ορίζουν τον κοινό τόπο αφύπνισης.
Η Ευρώπη, αυτή η Ευρώπη , που δεν είναι των ονείρων μας, είναι όμως αταλάντευτα ο χώρος μας. Την επιδιώκουμε , την διεκδικούμε, την στηρίζουμε. Οι δραχμές και τα λοιπά είναι τραγικά, ανεύθυνα και της παρακμής.
Ότι και να γίνει θα στηρίξουμε όσο μπορούμε, αλλά με απόλυτη προτεραιότητα, τους αποκλεισμένους από την κοινή ζωή, που γέννησε η κρίση.
Η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης εντός και εκτός Ελλάδας είναι το κλειδί για ανάπτυξη, δηλαδή για επενδύσεις, δουλειές, χρήμα στο δημόσιο και ενάρετη στροφή πόρων σε δημόσιες επενδύσεις και κοινωνική συνοχή/προστασία. Καθυστερήσεις, ναι μεν αλλά, υπογράφω αλλά κλαίω, άλλα λέω κι άλλα κάνω δεν υπάρχουν, δεν χωράνε,είναι συμπεριφορές επιζήμιες.
Όλοι μοιραζόμαστε τη θέση ότι η Ελλάδα είναι αδιαπραγμάτευτη. Πριν αυτό μετατραπεί σε αλυτρωτική επιδίωξη, πρόσθετο βάρος στις επόμενες γενιές, να το κάνουμε πηγή έμπνευσης, όχι με λόγια παχιά. Να το μεταβολίσουμε σε δύναμη αποτροπής, συνοχής και ειρηνικής θωράκισης.
Είναι ξεκάθαρη η ευθύνη του κάθε πολιτικού σχηματισμού χωριστά, του κάθε θεσμικού παράγοντα να κινηθεί αποφασιστικά, συνετά και ουσιαστικά σε αυτή την κατεύθυνση.
Σε ότι αφορά τον δικό μου πολιτικό χώρο, που δεν αναγνωρίζεται ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε στην Ν.Δ, ο λόγος ύπαρξης επιβεβαιώνεται αν βαδίσει και οργανωθεί γύρω από όσα προανέφερα. Δεν είναι πια η ώρα ούτε για συζητήσεις ούτε για προσωπικά εγχειρήματα. Τίποτε δεν σβήνεται, δεν ξεχνιέται, δεν ακυρώνεται. Και τίποτε όμως δεν δικαιούται να δεσμεύει την κίνηση για να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο μιας καταστροφής. Θα προχωρήσουν, όσοι δεν διστάζουν, όσο λίγα κι αν είναι τα στοιχεία που εμπνέουν σε σχέση με τα ιδανικά. Τα θέματα ηγεσίας να λυθούν από τις κάλπες το συντομότερο και η εθνική ανασυγκρότηση να γίνει αποκλειστική επιδίωξη με συγκεκριμένες πολιτικές,αποκλείοντας κάθε λογής άνισες στάσεις και συμπεριφορές. Οτιδήποτε άλλο βλάπτει, καθυστερεί και πρέπει να αντιμετωπισθεί ως εμπόδιο.
Απάντηση